در قرن هجدهم، کشاورزان در آنترلند زوریخ، با کود دادن به مراتع با مارن یا آهک، عملکرد یونجه علوفه ای خود را بهبود بخشیدند.
در تمام کانتون‌های میتلند، کشاورزان آزاداندیش با حمایت اصلاح‌طلبان کشاورزی بورژوایی (انقلاب کشاورزی) گیاهان یونجه علوفه ای‌ای جدیدی را که واردات آنها به عنوان بذر گران بود، مانند اسپرس، لوسرن و شبدر قرمز آزمایش کردند.
شروع به راه اندازی آبگیرها کرد. این اقدامات به افزایش بازده یونجه علوفه ای کمک کرد.
سیب زمینی در ربع آخر قرن هجدهم معرفی شد و به اندازه خوراک حیوانات و برای مصرف انسان اهمیت داشت. سیب زمینی آب پز و پوره شده اضافه شده به غذای خوک به گسترش پرواربندی خوک در قرن نوزدهم کمک کرد.
انتقال به تغذیه پایدار تابستانی با محدودیت چرای سنتی و حقوق استفاده در جنگل و عوام همراه بود که در نهایت منجر به انحلال عوام و لغو حقوق چرای جمعی شد.
خشک کردن یونجه علوفه ای سبز به طور قابل توجهی در نیمه دوم قرن بیستم از طریق معرفی تهویه یونجه در محل ذخیره سازی بهبود یافت.
به این ترتیب تلفات فروپاشی در زمین و وابستگی به آب و هوا کاهش یافت. تا سال 2000، حدود 50000 مزرعه به تهویه یونجه مجهز شدند.
اول از همه، پرورش دهنده بز باید از نیازهای تغذیه ای بزهای خود آگاه باشد. بسته به عملکرد، این نیاز تغییر می کند. میهمانان (حیواناتی که باردار نیستند) نیازهای انرژی و مواد مغذی متفاوتی نسبت به بزهای شیری پرمحصول دارند.
بر اساس توصیه هایی برای مراقبت از بزها، یک نمای کلی از نیازهای روزانه یک بز دریافت می کنید. مقادیر تفاوت های واضحی را نشان می دهند، بسته به اینکه بز شیر تولید می کند، در مرحله بارداری است یا به سختی نیاز به پوشش بیشتر از نیازهای نگهداری دارد.
مهم است که بررسی کنید کدام یونجه علوفه ای در دسترس است یا کدام یونجه علوفه ایی با هزینه کم قابل استفاده است. سپس اصول زیر باید در برنامه‌ریزی جیره‌بندی بعدی جاری شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.